سفیر الحب

غزل سیل

موج سیل آمد گمان ، روی نفیر می دهد

نابود کرده سبزه ها ، بوی عبیر می دهد

مستانه وارِ دیدنِ ،آبِ زُلالِ گرمِ رود

لیکن تو تابستان عطش ، زنگِ کویر می دهد

الغوث کرده باغبان ، تشنه زمین و آسمان

امدادگر جویا نشد ، خوابِ وزیر می دهد

لب تشنگان ، قدر جهان ، مظلومِ آزِ این زمان

با داد و فریاد و الم ، زنده به میر می دهد

بستی چرا سدها دگر ، وقتِ عَطش وقت نَظر

بارشِ باران آمده ، دریچه گیر می دهد

میحانه آمده چو کوه ، در رود و دشتِ غرقِ گل

تنظیم سدنهان کجا ، خویِ اجیر می دهد

مردن هموطن چنان ، در به دری احشام و جان

ترازیِ زاینده رود ، طاقِ شهیرمی دهد

دستان و پایِ حکم ما ، قلبِ تپنده و حما

از آب و خاکِ حوزِ ما ، زنگِ خطیر می دهد

فقر و تهیدستی ببین ، در کویِ ما چنگِ زمین

عزّت نفس و ملک و جان ، نرمه حریر می دهد

جمع نکن اشکِ یتیم ، در کیسه هایِ زر و سیم

آتشفشانی می شود ، گُدازه قیر می دهد

مُردن و گردنی زدن ، زندان و کابوس فِتَن

صفات بد خلق سران ،خزان تغییر می دهد

شفاعت و عدل خدا ، لیاقت و شرم او وفا

مدال بخشش و صفا ، نعیرِ شیر می دهد

یک لحظه گردش آفرین ، اسنادِ رفتگان ببین

علتِ سرنگونی ها ، بیچاره تیر می دهد

آب چو در جایی نهان ، میلِ عبورش با گمان

سد بندی باز می شود ، راهش مسیر می دهد

خالق جان راز بقاء ، را طی نموده در بهار

حفظِ جان و مال مردم ، زر فقیر می دهد

گر پدر باشی عیالت ، چشم دوزِ ملک و مال

نان آورِ همسایگان ، سرانه پیر می دهد

آب آمده چانه زده ، در حوز و شهر و روستا

از بارش و از نازشت ، فصلِ مُنیر می دهد

سیل زدگی ،غم پروری ، نابودی و ناباوری

صدها هزار هکتار تر ، فصلی مُعیر می دهد

دریچه بندی ها نگو ، سیل بندی و کمک زتو

به سیل زده نمی شود ، عرب بگیر می دهد

من ماندم و حرفِ دلت ، خود سازی و رقصیدنت

این هموطن ، یارِ مِحَن ، نگو اسیر می دهد

جاسم ثعلبی(حسّانی) 21/11/1397